Een normale lunch, totdat er iets niet klopte

Het begon als een gewone doordeweekse lunch. Ik at een eenvoudige salade van een plek die ik vaak bezoek — vertrouwd, handig en betrouwbaar. Niets aan de maaltijd voelde vreemd totdat ik mijn vork optilde voor de volgende hap en iets kleins zag hangen aan een slablad.

In het begin dacht ik dat het aan kruiden lag of aan een korrel die niet goed gemengd was. Maar hoe langer ik keek, hoe ongemakkelijker ik me voelde. De kleine, ronde balletjes waren zo dichtgepakt dat ze totaal niet op voedsel leken.

Het moment dat ik besefte wat het was

Ik boog me dichter naar voren — en verloor meteen mijn eetlust.

Wat ik zag was geen quinoa of zaden. Het was een strakke cluster van bleke, kralenachtige bollen, met verontrustende precisie gerangschikt. Het soort patroon dat de natuur creëert, niet keukens. Ik legde mijn vork meteen neer, opgelucht dat ik nog niet had gehapt, en voelde een golf van walging over me heen spoelen.

Wat die kleine balletjes waarschijnlijk waren